طلبة شهید: محمدعلی امامی استان: اصفهان شهرستان: نجف آباد شهادت، واژهای است که باگوشت و خون هر شیعةدلباختهای عجین گشته و شهید کلمهای است مقدس. از آنزمان که پای در این عرصةخاکی گذاردیم تا لحظهای که دوباره در دل این خاک سرد منزل میگزینیم میشنویم از رشادتهای پیشوایان وامامانمان که شهادت را بر زندگی ذلت بار ترجیح دادند و برای همة ما ارزش آن متجلی میگردد. اما گروهی از شیعیان، با دل و جان این واژة زیبا را پذیرفتند و نه تنها آن را قبول نمودند، بلکه با ایثار جان خویش، شهادت را به اثبات رساندند. یکی از دلیر مردانی که در این وادی، زیبا درخشید، شهید محمدعلی امامی بود. او در سال 1340 در شهرستان نجف آباد و در خانوادهای کشاورز، چشم به دنیا گشود. و پدر با دستان پینه بسته و مادر با صفای باطن او را زیر پر و بال خویش گرفتند و با تربیتی اسلامی و هدفی والا او را حمایت نمودند. آری،هر شهیدی شهادت را از مکتب پدر و مادری با اخلاص و پاک آموخته است و پدر و مادر محمدعلی بیآنکه بتوانند با الفاظ بازی کنند و بدون آنکه ادعایی داشته باشند. فقط به برکت نان حلال و دل پاک، فرزند نمونهای تحویل اجتماع دادند. محمدعلی دوران کودکی و نوجوانی خویش را در زادگاهش گذراند. و موفق شد تحصیلات متوسطه را به پایان رساند. او همواره در کنار رسیدگی به دروس مدرسه، اهتمام جدی به شرکت در محافل مذهبی و جلسات قرآن داشت و چنین بود که از همان دوران کودکی، پذیرای حرف حق شد و سرانجام در جوانی راه پر سعات حوزه را برگزید. پس از پیروزی انقلاب اسلامی در پرتو روح بیآلایشی که داشت، تصمیم گرفت وارد محیط حوزه علمیه شود و چنین شد که حجرهنشین مدرسه علمیه «ریاضی» شد و در آنجا مشغول درس و بحث گردید. زمانی که جنگ تحمیلی آغاز شد، او دریافته بود که اگر بخواهد طلبه باقی بماند و اگر بخواهد آنچه را خوانده به آن عمل کند، جبهه بهترین عرصه برای این کار است. او میدانست تنها حضور در وادی عشق و جنون و پیوستن به اصحاب امام عشق میتوانست روح بیقرارش را آرام کند. لذا بی آنکه ذرّهای تردید در این راه پرخطر داشته باشد، عازم جبهه شد و به نبرد با خصم مبین اسلام پرداخت. مدتی را در جبهههای بستان مشغول نبرد بود و بعد از آن مدتی نیز در جبهه آبادان و خرمشهر حضور یافت و همین جا بود که گمشدة خویش، یعنی شهادت را یافت، واژهای که از کودکی با آن آشنا بود و قداست آن را میشناخت. سرانجام در تاریخ 2/3/1364 و در عملیات بیت المقدس، سر در دامان سرور همة شهیدان اباعبدالله(ع) نهاد و عارفانه جان به جان آفرین تسلیم نمود. «راه پرنورش پر رهرو باد.»