شهادت عشق به معشوق را آفرید و قربان شدن داوطلبانه را جذبۀ او و اسماعیل وار به قربانگاه رفتن را لقای او و همۀ اینها را یعنی جدای از خدا نبودن در قیامت که علی(ع) می‌فرماید (کیف صبر علی فراقک، چگونه من صبر کنم بر فراق تو.
آنچه که می‌رود و می‌آید شکری است واجب، اگر بدی است، اگر خوبی همه را باید به زبان حال گفت الحمدالله، انسان را توان مقاومت نیست هنگامی‌که می‌بیند اطفال دوازده ساله‌ای را که چه مشتاقانه به کوی یار می‌شتابند و آنگاه که به فکر فرو می‌روند خود را عقب افتاده می‌بیند، تنها راه را حرکت به سوی جبهه و اجرای فرمان خداوند می‌بیند و آرزوی نهاییش شهادت در راه خداست تا شاید از این راه بتواند به خیل شهدای راه حق و حقیقت بپیوندند.
اگر مشتاق لقا هستی باید هر آنچه که تو را به خودت سرگرم کند و تو را به تن خاکی و عالم فانی سرگرم کند از خود دور کنی و در غیر اینصورت به لقای من نخواهی رسی، به من‌ آی و با من شو تا به من برسی که اگر تو، تو باشی و من هم، آنوقت دوگانگی به یگانگی نمی‌گنجد و این مقوله ایست نادرست